Iedereen is een kind van zijn tijd, en als iemand geboren in 1991 maakte ik de gulden intrede mee van de fighting games. Titels als Street Fighter, Mortal Kombat, en Tekken zijn allemaal games waarmee ik ben opgegroeid. De tv en consoles moesten namelijk gedeeld worden met mijn jongere broer, en soms bezoekende neven of vrienden. Games voor één speler zorgden dus enkel voor ambras. Games waarmee het scherm letterlijk in delen werd gesplitst waren ambetant en moeilijk leesbaar, dus shooters en racers vielen ook uit de boot. Fighters bleven overeind.
Bij de grote massa hebben fighting games een vertekend imago. Sommigen schatten ze in als te complex, anderen denken dan weer dat het enkel gaat om zo snel mogelijk zo veel mogelijk knopjes in te rammen. Beiden slaan natuurlijk de bal mis. Het competitief plafond ligt zowel op technisch als mentaal vlak enorm hoog in dit genre. Het is een kat-en-muisspel waarbij continu wordt gevochten voor positie door middel van bluffen en de bluf van je tegenstander te doorzien. Wie correct bluft, mag daarna ‘de pot winnen’ door zo veel mogelijk schade aan te richten, en dit gaat door tot iemand zijn leven op is.
Het is kortom poker aan blitztempo met een extra factor reactietests. Dat is het mentale. Wie dat mentale spel wint, mag dan zijn combo uitvoeren en schade aanrichten, en dat is het technische. Ik kan geen beter voorbeeld bedenken dan het befaamde EVO Moment #37. EVO is een jaarlijks toernooi dat inmiddels al bijna 30 jaar loopt en zich volledig focust op fighting games. Onderstaande video dateert al van 2004 en beide spelers zijn nog steeds competitief, ook al zijn ze intussen veertigers.
Het was geen zever toen ik het had over blitztempo. Er gebeurt in bovenstaande clip enorm veel. De Amerikaanse speler Justin Wong speelt met de Chinese dame Chun-Li (levensbalk rechtsboven) terwijl de Japanse speler Daigo Umehara speelt met de Amerikaanse karateka Ken (levensbalk linksboven). Vrij snel is Daigo zo goed als uitgeschakeld. Hij heeft te weinig leven om zelfs nog iets te kunnen afblokkeren.
Justin ziet dit in en bereidt zich voor op wat hij denkt schaakmat te zijn: een supermove van Chun-Li met enorm veel schoppen. Als er ook maar één van die schoppen geblokkeerd wordt, dan wint Justin. Maar Daigo is hierop voorbereid en in plaats van de schoppen te blocken moet hij ze parryen. Uiterst moeilijk: hij moet vijftien keer op rij met de correcte timing (1/6 van een seconde) parryen. Hij doet het. Niet enkel een mentale maar ook technische overwinning. Hij ‘wint de pot’ door zijn combo uit te voeren en daarmee wint hij de ronde. Een prachtig staaltje vakmanschap.
Dit is natuurlijk lang niet hoe ik als zevenjarige Mortal Kombat of Tekken zat te spelen. Zelfs niet als zeventienjarige, toen ik mijn consoles allemaal verkocht op de plaatselijke rommelmarkt. Pas toen ik vijfentwintig was, vond ik plots mijn weg terug naar het genre, en met de vooruitgangen die tegen dan geboekt werden qua internetinfrastructuur, ging deze competitieve wereld plots voor mij open. Ik kon niet alleen online andere spelers zoeken in dit kleine genre, maar ik kon ook educatief materiaal vinden (en maken!), en ik kon ook die internationale toernooien live bekijken. Het was een stukje jeugd herontdekken op een nieuwe manier. Dat was in 2015.
Inmiddels zijn we tien jaar verder en ik ben bijlange geen sterspeler, maar ik heb al mooie herinneringen gemaakt. De Discordserver van onze groep FGC Belgium (fighting game community) heeft al meer dan 500 leden en ik was met trots een van de eerste 50. Offline-bijeenkomsten worden met regelmaat georganiseerd in verschillende Vlaamse en Waalse steden, waarbij spelers en toeschouwers van ieder niveau en spel welkom zijn. Jaarlijks komen de kleinere lokale clusters samen voor ons grootste nationale toernooi: Brussels Challenge.
In 2018 won ik toegang tot de Belgische Red Bull Kumite, een Street Fighter V-toernooi in Brussel voor enkel Belgische spelers en met sponsoring van Red Bull. Ik werd uiteindelijk negende van de 64. De match die me uitschakelde was beschamend. Het was een zeer moeilijke matchup voor mijn character maar niettemin speelde ik ook slecht. In 2015 speelde Alex Valle tegen Bonchan een gelijkaardige match en dat zag er een pak anders uit…
In 2020 mocht ik in Parijs spelen tegen de wereldkampioen in Soulcalibur VI, een speler genaamd Skyll uit Frankrijk. Ik slaagde erin enkele rondjes weg te kapen, maar werd vlot verslagen. Mijn Geralt kon het niet halen van zijn Mitsurugi.
Sinds COVID is mijn animo voor die offline toernooien in feite compleet weggevallen. Afzakken naar Parijs om op mijn doos te krijgen was een leuke beleving, maar ik heb het nu wel gehad. Verliezen kan ik ook online, thuis in de zetel, al dan niet aangekleed.
Gamen is iets waarvoor we als volwassene steeds moeilijker en moeilijker tijd vinden of kunnen maken, maar ik heb in dit genre mijn toeverlaat gevonden. Een match duurt minder dan tien minuten. De gemiddelde leeftijd van de spelers ligt ook een pak hoger dan in andere genres. De community is dunbezaaid met tieners, je vindt er een pak meer twintigers en dertigers, zelfs veertigers, en dat maakt verbinden een pak vlotter.
Een warme oproep dus aan mijn leeftijdsgenoten om het een kans te geven. In de komende weken lanceert Riot Games (de publisher van League of Legends) hun eigen fighter, 2XKO, die volledig gratis zal zijn en makkelijkere controls zal hebben dan de oudere franchises. Een ideaal instappunt.
Wie niet kan wachten op de launch van 2XKO kan zich hier alvast inschrijven voor de beta, die volgende week 9 september van start gaat. Opnieuw: volledig gratis.