E-readers zijn zeker geen nieuwe technologie. De eerste modellen zijn ondertussen twintig jaar oud en mijn eigen Kobo Glo dateert van de zomersolden van 2013. Ik was dus toe aan een upgrade. Maar hoe overtuig je mensen om nieuwe e-readers aan te schaffen? Wat mij in 2013 over de streep trok was het frontlight, waarmee ik tot in de vroege uurtjes kon lezen zonder mijn ogen te mishandelen. Het heeft dus tot nu geduurd vooraleer ik heil zag in het vervangen van de Kobo Glo, vooraleer ik nieuwe functionaliteit zag opduiken die graaien in de portefeuille kon verantwoorden.
De voornaamste reden natuurlijk is dat deze e-reader (samen met de Kobo Clara Colour) eindelijk kleur ondersteunt. Kleur e-ink bestaat ook al jaren, maar was enkel te verkrijgen bij de mindere merken. Kobo is nu de eerste grote marktspeler die zich eraan waagt, en ik zag dit als signaal dat de technologie misschien eindelijk de moeite waard is. Neem daar bovenop dat je met de Libra Colour ook (in kleur!) notities kan nemen, en dat aan een lagere prijs dan de daarop gespecialiseerde toestellen, en de keuze was in feite gemaakt.
Al die functionaliteit maakt dat de Libra Colour eigenlijk een allegaartje van allerlei bestaande producten is. Je kan er klassieke e-books mee lezen, maar de extra laag e-ink die nodig is voor de kleuren maakt het scherm veel donkerder. Wie de monochrome contrasten meer naar voren wil zien komen, gaat dus ook overdag veel meer het frontlight moeten gebruiken.
En dit werkt helaas ook in de andere zin. De Libra Colour is zeker in staat tot het lezen van bijvoorbeeld graphic novels, maar de kleuren zijn een pak fletser dan op papier of een klassieke monitor. Het lezen van oudere strips, die uiteindelijk toch bestemd waren voor een grauwer soort gazettenpapier, zal nog mooi lukken. Maar wie hoopt te kunnen genieten van moderne comics, vaak digitaal getekend en met knallende kleuren, die gaat teleurgesteld zijn in de pastelachtige output van de Libra Colour. Er is wel veel plezier in het doorbladeren van de catalogus en al die boekcovers in kleur te zien. De kleuren kunnen misschien ook beter tot hun recht komen bij het lezen van kookboeken of reisgidsen, maar dat is niet mijn type lectuur.
Ten slotte nog enkele woorden over de notitiefunctionaliteit. Of ik hier veel gebruik van ga maken weet ik niet, maar het is fijn dat het er is en dat het zo ver uitgebouwd is. De software kan bijvoorbeeld je handschrift herkennen en omzetten naar getypte tekst indien gewenst, en het ondersteunt ook het maken van diagrammen. Handig voor wie bijvoorbeeld een mindmap wil maken. De gespecialiseerdere digitale notitietoestellen zijn een pak duurder, en ondersteunen geen kleuren, maar ze hebben ook een veel groter scherm. Na amper twee minuten testen merkte ik al snel dat er bitter weinig bouwgrond is op de Libra Colour, dus notities spreiden over meerdere pagina’s zal nodig zijn. Noteren binnen in de e-books is dan weer wel prettig, maar daar heb je een stylus voor nodig die de aankoopprijs ook aandikt.
Samengevat ben ik tevreden met mijn aankoop, maar ik vermoed dat de Libra Colour slechts voor een beperkt publiek het ideale toestel is. Wie enkel klassieke e-books leest kan het evengoed houden bij een monochroom toestel; de prijs is lager en het scherm helderder. Fanaten van comics lezen beter op tablet. Wie veel notities neemt kan misschien beter door de zure appel bijten en een gespecialiseerder toestel aanschaffen want de extra schermgrootte zal welkom zijn.
Weet waar je aan toe bent. Ondanks dat Kobo zich op kleur e-ink heeft gestort staat de technologie duidelijk, en nog steeds, in zijn kinderschoenen. Ikzelf ben, net als de Libra Colour, óók een allegaartje en dus ben ik ermee tevreden.