Regisseur Fede Álvarez blies in 2013 de horrorwereld van haar sokken met Evil Dead, een perfecte reboot van de klassieker uit de jaren tachtig. In 2016 deed hij het opnieuw met de originele horrorthriller Don’t Breathe. En nu in 2024 maakt hij de hattrick met Alien: Romulus, de sterkste vertoning van de xenomorph in vele decennia.
De Alien franchise heeft altijd enkele grote gelijkenissen gehad met het cyberpunk genre. Naast het high-tech en low-life aspect, is het échte monster namelijk onzichtbaar, alomtegenwoordig, maar niettemin menselijk. Het zijn enorme bedrijven die enkel uit zijn op winstbejag en uiteindelijk proporties aannemen die globaal en zelfs intergalactisch kunnen worden, bedrijven zoals Omni Consumer Products in RoboCop of Tyrell Corporation in Blade Runner. Zij reduceren de mens tot grondstof en moraal tot een obstakel. In Alien heet dat bedrijf Weyland-Yutani. Zonder al te veel prijs te geven: dit is hoe we de personages eerst leren kennen. Deze twintigers leven onder het tyranniek bewind van Weyland-Yutani en grijpen een kans om hieraan te ontsnappen, maar de sukkelaars komen daardoor snel in contact met facehuggers en xenomorphs. Van de regen in de drup.
De cast is fantastisch. Vooral de veelgelaagde broer-zus dynamiek van Rain (Cailee Spaeny) en Andy (David Jonsson) brengt heel wat ziel in het verhaal en maakt dat Spaeny de grote schoenen van de legendarische Sigourney Weaver meer dan vult. Ook visueel is de film adembenemend. Álvarez benadrukt echt dat dit verhaal zich afspeelt in de ruimte, toont het publiek prachtige vista’s, en hanteert astrofysica creatief voor het plot.
Eigen aan iedere monstersequel is dat je er iets nieuws mee moet doen. Soms zijn de resultaten geweldig, en dan krijg je bijvoorbeeld de T-1000 van Terminator 2. Soms gaan de schrijvers echter wat te ver en dan krijg je de vliegende piranha’s uit Piranha 2. James Cameron deed het destijds in Aliens geweldig met de introductie van de xeno-koningin en de sociale structuur die doet denken aan mierenkolonies. Andere Alien films kwamen met minder interessante uitbreidingen op de proppen. Álvarez voegt twee grote zaken toe aan de franchise in Romulus. De eerste: geweldig. Eindelijk een antwoord op de vraag wat er gebeurt in die voorheen vage fase tussen chestburster en volgroeide xenomorph, en het antwoord is thematisch ook helemaal passend. Zijn tweede toevoeging is op zijn minst interessant en visueel spectaculair, maar ik weet niet zeker of het een meerwaarde is. Dat laatste is het enige minpuntje dat ik kan aanduiden, en meningen hierover zullen verschillen.
Alien: Romulus is een terugkeer naar de roots voor de franchise. Weg zijn de pseudo-intellectuele mijmeringen uit Prometheus en Alien: Covenant, wat uiteindelijk enkel maar bizarre pogingen waren van een ijlende Ridley Scott om het werk van James Cameron teniet te doen en de franchise in de creatieve zin terug te grijpen. Álvarez daarentegen put inspiratie uit en brengt hulde aan al zijn voorgangers, en franchisekenners zullen met tevredenheid vaststellen dat de onsamenhangende verhaallijnen van de vele vorige films eindelijk door Romulus met elkaar vervlochten worden. Kortom is Alien: Romulus gewoonweg een aanrader en een must-see voor zowel kenners als leken van de franchise. Bekijk de trailer hieronder.