The Haunting of Hill House. Afgelopen week heb ik niet alleen de roman uit 1959 gelezen, geschreven door Shirley Jackson, maar heb ik ook de reeks uit 2018 door Mike Flanagan bekeken. Beide zijn warme aanraders.
In het boek volgen we Eleanor Vance, een dromerige vrouw van 32 met een inferioriteitscomplex. Zij leefde eerst onder de knoet van haar zieke moeder, geketend aan een een bestaan van continue mantelzorg. Na de dood van haar moeder trekt ze in bij haar zus, maar meer vrijheden dan voordien geniet ze daar niet. Eleanors zus profiteert danig van haar makke karakter en zo wekt Jackson sympathie op voor haar protagoniste.
Eleanor worstelt met de dood van haar moeder, met haar zus, met het feit dat ze zich eigenlijk nergens thuis voelt in de wereld. En net in dit unheimliche spookhuis begint Eleanor zich langzaam maar zeker wél thuis te voelen. De typerende clichés zoals sluitende deuren en gebonk op de muren doen zich voor, maar de andere personages lijken deze niet, of minder, te ervaren. De grote vraag is dus of het effectief spookt in Hill House, of loopt Eleanors fantasie de spuigaten uit?
De reeks van Mike Flanagan is lang niet zo ambigu. Het is ook lang niet hetzelfde verhaal, maar is er duidelijk door geïnspireerd en respecteert het bronmateriaal. Waar we ons in het boek verdiepen in de psyche van Eleanor, in één personage, neemt de reeks rustig zijn tijd om ons kennis te laten maken met een heel gezin. Twijfels of het effectief spookt zijn er niet langer: Flanagan legt het er vingerdik op, zoals dat niet anders kan in een visueel medium.
Mike Flanagan is op korte tijd een van mijn favoriete macabere regisseurs geworden. Hij legt de nadruk meer op personages dan op gruwelijke effecten, en net dat geeft die effecten meer kracht. Hij bereikt meer met minder. Typerend voor zijn werk zijn de enorm lange cuts. Een typische cut in een Hollywoodfilm beslaat zo’n drie à vier seconden. De langste cut in The Haunting of Hill House, in de zesde aflevering, beslaat maar liefst zeventien volle minuten. De hele aflevering bevat slechts vijf cuts. Het is moeilijk te beschrijven hoezeer dit de kijker meesleept.
De reeks kent duidelijk mijn voorkeur, maar dat besef kwam pas ná dat ik de roman al vijf sterren had gegeven op Goodreads. Ik geloof dat dat voor zich spreekt. De zevende aflevering bracht mij zelfs tot tranen. Niettemin is de proza van de roman alleen al de moeite waard. Roman en reeks vullen mekaar aan tot transcendentie. Ze zijn zowaar zusters.