Gruwelijke fictie ligt in Vlaanderen en Nederland niet voor het rapen. Auteurs van eigen bodem worden ofwel aangetrokken door andere genres of laten zich verleiden door het Engels; de voornaamste wortels van horror liggen dan ook in de Engelse gotische literatuur. Dat maakt dat liefhebbers uit de lage landen vaak hun heil moet zoeken op het internet wanneer zij genoeg hebben gehad van Stephen King en Dean Koontz vertalingen. Op allerlei louche internetfora, Facebookgroepen, en chatrooms wisselen de miskweekten onder elkaar boek- en filmsuggesties uit.
Het lof dat Christopher Buehlman in die cybersteegjes kan opstrijken is niet te overschatten. Bij ons is hij nog onbekend, en zijn werk nog onvertaald, maar daar moet verandering in komen. Van de zes romans die Buehlman intussen heeft geschreven, heb ik er drie gelezen. Allemaal, stuk voor stuk, dikke knallers.
In The Necromancer’s House volgen we de magiër Andrew Ranulf Blankenship. Het is een man met diepe trauma’s die hij letterlijk probeert te verdrinken. Want wat doet iemand die kan communiceren met de doden? Juist ja, die blijft vast zitten in het verleden. De magiër omringt zich met allerlei golems en wezens die op een of andere manier aan de dood zijn ontkomen. Wanneer zijn ondode maîtresse, een rusalka genaamd Nadia, de verkeerde man vermoordt, komt de magisch Slavische mafia achter Andrew aan: Baba Yaga en haar cohorten. Buehlman neemt zijn tijd in dit boek maar weeft vakkundig een tapijt waarop langzaamaan meer en meer schaakstukken worden geplaatst. In de slotfase kookt deze roman plots over, en wat voorheen bijna leek op ennui transformeert in het smakelijkste soort chaos wanneer het titulaire huis wordt belegerd. Beeld je in dat Kevin McCallister (Home Alone) school liep op Zweinstein en je komt wellicht in de buurt van het soort wantoestanden waar Andrews belagers zich in storten. Het genre is donkere urban fantasy, maar enkele gruwelijke moorden maken ook het label horror toepasselijk.
Ik raad ten stelligste aan om het audioboek, ingesproken door Todd Haberkorn, te beluisteren. Haberkorn brengt de personages echt tot leven met zijn gebruik van dialecten en vreemde tongvallen. Een van de betere audioboeken die ik tot nog toe heb mogen beluisteren.
The Lesser Dead is rechter voor de raap. Gewoonweg horror. We volgen een groepje vampiers in het New York van de jaren 70, door de ogen van protagonist Joey Peacock. Het is moeilijk om het verder over deze roman te hebben zonder zaken prijs te geven. Fans van vampiers, en zo zijn er velen, zullen zeker genieten van dit werk. Qua plot was deze in mijn ogen minder vindingrijk, maar het vakmanschap komt naar boven in de stiel, in de pen van Buehlman. Je moet het boek gelezen hebben om te weten waar ik het over heb.
Mijn favoriete roman van Buehlman, die ik intussen al tweemaal heb gelezen, is Between Two Fires. Met als achtergrond het verschrikkelijke Frankrijk van de veertiende eeuw volgen we Thomas, ooit een ridder, en Delphine, een jong meisje dat heilig lijkt te zijn. Het volk toen dacht dat het eind der tijden nabij was, zoals beschreven in de Bijbel. De premisse van het boek is dus, wat als het volk effectief gelijk had? Lucifer en de andere gevallen engelen starten een tweede opstand door onder andere de pest los te laten op de aarde. Thomas loodst Delphine en Père Matthieu, een homofiele priester met een drankverslaving, door dit helse Frankrijk waar zowel duivel als engel hun slagveld van hebben gemaakt. De taferelen die volgen lijken rechtstreeks geplukt uit het geestesoog van Gustave Doré. Het boek deed mij hard denken aan de Japanse manga Berserk en de donkerdere aspecten uit The Witcher. Historische fictie met een stevige portie monsters, horror, en bijbelse allegorie.
Buehlman werkt momenteel aan een fantasytrilogie waarvan het eerste deel, The Blacktongue Thief, al is verschenen. Zijn andere romans zijn Those Across The River en The Suicide Motor Club. Dit is een man om in de gaten te houden, en het kan niet anders dan een kwestie van tijd zijn vooraleer zijn werken in het Nederlands verschijnen.
