Ah, zondagvoormiddag, tien uur dertig. Op dat gulden tijdstip liggen de Johnny’s en Marina’s nog volop uit te kateren, zijn de mama’s en de papa’s clandestien begonnen aan de tweewekelijkse partij samsonseks, en lopen alle andere onverlaten, als ze al uit bed zijn, nog rond in hun peignoir. Ongetwijfeld laten over enkele jaren de bioscopen, net als de videotheken van weleer, reutelend het leven los en moeten zelfs de meest nostalgische zielen gaan toegeven dat ja, het effectief thuis beter is zonder het gekraak van chips, gegiechel van tienertrutten, en ander gezeik van de medemens waaraan men wordt onderworpen bij een cinemabezoek. L’enfer c’est les autres. Nee, zolang filmproducenten stug vasthouden aan dit stervend economisch model is tien uur dertig op zondagvoormiddag het laatste bastion van de cinefiel die niet kan wachten op een stream release. Zo gebeurde het dus dat vandaag, op de rustdag van Onze Lieve Heer, mijn wekker ging.
Goed, terzake. Denis Villeneuve legde enkele jaren terug in Dune: Part One het grondwerk voor de wereld die Frank Herbert decennia geleden al schiep in zijn boeken. Dune vertelt het verhaal van de adele familie House Atreides, die in een intergalactisch feodaal keizerrijk het leen van de woestijnplaneet Arrakis heeft gekregen. In Part One diende het politieke schaakspel dat hiertoe leidde slechts als aanzet, maar in Part Two krijgt het een prominentere rol. Wanneer er een Part Three komt, zullen vergelijkingen met Game of Thrones niet veraf zijn.
Villeneuve doet nog steeds verbazen met adembenemende vista’s op Arrakis en wisselt vlot van kleurpalet voor enkele scènes op andere planeten. Sommige metaforen liggen er nogal vingerdik op, men kan er haast niet naast kijken dat de Harkonnens ruimtenazi’s zijn, maar het geheel moet er niet voor onderdoen. Integendeel, de monochrome betonnen look die Villeneuve geeft aan de planeet Giedi Prime onderlijnt als het ware het natuurlijke blauw en oranje van Arrakis.
Wie Part One echter een trage kwelling vond, zal hier geen soelaas vinden. Villeneuve kiest ervoor om de personages te laten ademen, wat maakt dat de film inhoudelijk vaak patineert in het zand. Protagonist Paul Atreides, gespeeld door Timothée Chalamet, vindt in Part Two zijn weg en sluit vrede met wie hij is, maar toch gaat dit ten koste van een stevige brok menselijkheid. Zowel Paul als zijn moeder Jessica, gespeeld door Rebecca Ferguson, lijken verder weg en nemen heel gecalculeerde, bijna mechanische beslissingen. De film geeft hier verklaringen voor maar dat maakt het meeleven met hen niet makkelijker. In feite is het Chani, gespeeld door Zendaya, die de show steelt. Jammer voor een film die de focus zo hard probeert te leggen op de personages.
Dune: Part Two neemt zijn tijd, als een schilderij in beweging, en is vooral een elixir voor het oog en de verbeelding. Een knallend laserfestijn hoef je dus niet te verwachten, al zijn zulke scènes er zeker ook, maar eerder een mijmerende parabel over de gevaren van onder andere kolonialisme en religie. Wat mij betreft krijgt een Part Three zeker groen licht, en dat we er deze keer liefst geen drie jaar op hoeven te wachten.