De zoektocht naar iets in de trant van Dimitri Verhulst bracht mij onlangs naar de debuutroman van Marnix Peeters, De dag dat we Andy zijn arm afzaagden, uit 2012. Een onversaagd absurdistisch epos dat de avonturen volgt van een jonge knaap genaamd Werner, de dames die hij schalkt, en zijn beer. Het is een sage van schaamteloze schunnigheid en vetzakkerij, en dat maakte het net zo smakelijk om lezen.
Als ik het inhoudelijk met iets moet vergelijken, dan misschien met een Urbanusstrip, maar dan wel eentje die niet aan banden is gelegd. Het lijden van de jonge Werner is de leidraad doorheen het verhaal. Nadat zijn moeder zich voor een trein heeft geworpen, werpt Werners vader hem bij enkele gekke wijven in een bos. Vanaf dat punt is Werner de facto een wees en wordt er continu van hem geprofiteerd. Hij probeert natuurlijk uit deze mesthoop van een leven te klauteren, maar dat maakt enkel dat de stront hem alsmaar dichter aan de lippen komt te staan. Zwarte komedie ten top.
Het duurt een tijdje vooraleer deze Vlaamse Ilias zijn kadans vindt, maar het loont om geduld te hebben. Gelukkig stopt Peeters een heerlijk archaïsch taaltje in de mond van zijn narrenfiguur Werner, en dit maakt het lezen van dat stroeve begin veel aangenamer. Wanneer je dan toch die laatste pagina omslaat kan je niet anders dan even achteruit leunen en fronzend denken: “Wat heb ik in hemelsnaam zonet gelezen?”
Ik weet het niet goed. Het plot, voor zover aanwezig, is uitermate bizar. De personages zijn karikaturen. Toch schrijft Peeters dit alles zodanig vermakelijk dat het niet alleen stand houdt, maar zelfs overtreft. Als er een les te trekken valt uit dit nihilistische relaas, dan moet het wel zijn dat men niet leeft maar geleefd wordt, dat het allemaal tot niets dient, en dat, als men geluk heeft, men met regelmaat eens kan vogelen op een niet-nuchtere maag. Het lijkt althans genoeg om Werner doorheen zijn godgeklaagde dagen te loodsen.
Marnix Peeters mag er een fan bijrekenen.
