Space horror is een evidentie. Een cruciaal element voor succesvolle horror is namelijk claustrofobie; de personages afzonderen. En waar is men meer afgezonderd dan in de ruimte? Fans hongeren ernaar, en nochtans krijgen we maar zelden nieuwe films in dit subgenre. Toen ik dus toevallig op de psychedelische, met neon overgoten trailer stuitte van Ash, was ik meer dan enthousiast. Wat kon regisseur Flying Lotus bereiken met zijn bescheiden budget van slechts een half miljoen dollar? Verrassend veel.
Het concept hier is niet uniek. Een jonge vrouw wordt wakker op een verlaten ruimtebasis. De lichten zijn uit. Alles ligt vol bloed, vetzakkerij, en de lijken van de andere bemanningsleden. Ze herinnert zich niets. Wie nu denkt, tiens, die film heb ik al gezien, dat klopt! Vergelijkingen met onder andere Pandorum of Dead Space liggen zowel visueel als inhoudelijk voor de hand. Dat is een beetje de rode draad hier. Flying Lotus probeert niet het warm water uit te vinden. Hij beseft goed op wier schouders dit subgenre vandaag rust. Films als Event Horizon, Sunshine, Life, en The Thing, allemaal stuk voor stuk geliefd door de fans. Flying Lotus maakt zelfs knipoogjes naar Alien en 2001: A Space Odyssey. Hij steekt met andere woorden zijn liefde niet onder stoelen of banken, integendeel, hij etaleert juist waar hij de mosterd is gaan halen. Voor sommigen is dit misschien storend. Als medefan van al die films vond ik het net innemend.
De film reduceren tot een afkooksel zou dus onterecht zijn. Ash is een bloemlezing in een stilistisch modern jasje. Dat is wat de film uniek maakt. De neonkleuren geven de film een kleurenpalet dat kan wedijveren met Suspiria. Recentere vergelijkingen uit de laatste tien jaar met o.a. The Colour Out Of Space, Annihilation, Mandy, en Glorious zijn ook op hun plaats. Idem wat sound betreft, Ash moet hierin niet onderdoen. De film is doorspekt met synthesizerbeats zoals we die kennen uit bijvoorbeeld de Halloween-films van John Carpenter. Flying Lotus creëert zo een atmosfeer die wat weg heeft van een arthouse muziekvideo. Ik moest denken aan Blood Machines en andere werken van de Franse darksynthartiest Carpenter Brut.
Audiovisueel een uitblinker dus, maar wat dan met de inhoud? Er is weinig aan te merken op de acteerprestaties. De personages zijn flinterdun, maar flinterdun is hier op zijn plaats. Wie Dostojevski had verwacht, heeft nog veel te leren. Het plot is niets nieuws voor wie nog meer claustrofobische ruimtefilms heeft gezien waarin isolatie en paranoia de thema’s zijn. De film is kort, maar schiet structureel toch enkele kemels. De tweede act sleept wat lang aan, en dat is wel een prestatie voor een film die slechts 95 minuten duurt. Ash mocht korter zijn en kon gereduceerd worden tot een aflevering voor televisie. Dat, of het had meer vlees nodig om de 95 minuten te rechtvaardigen. Niettemin is het doorbijten van die tweede act de moeite waard. De derde act lost veel verwachtingen in.
Kortom, Ash speelt alles qua plot volgens het boekje, maar meer dan iets anders is de film een audiovisuele beleving. Ash is een stemming. Het is een vibe. Ambiance. Zonde dat deze niet in de bioscopen te bekijken is. Twijfel niet. Deze gaat recht in mijn favorieten.